Ik kreeg de diagnose autisme en dat valt me heel zwaar: het is alsof mijn leven voorbij is.

Af en toe word ik nog geconfronteerd met mijn vader. Ik heb het verleden achter mij gelaten. Maar ik kan hem moeilijk in mijn buurt verdragen

Eigenlijk voel ik me heel eenzaam de laatste tijd. Door mijn vermoeidheid en de zorg voor mama, heb ik bijna geen sociaal leven meer.

Mijn dochter is heel belangrijk voor mij. En nu verwijt ze me van alles dat niet waar is.

Onlangs heb ik iemand leren kennen waar ik goed kan mee praten. Maar eigenlijk heb ik wat schrik voor een een nieuwe vaste relatie.

Ik ben bang dat mijn buurman mij gaat stalken omdat ik niet inga op zijn avances.

Ik ben boos en verdrietig en bang voor de toekomst... Ik weet niet goed bij wie je met zo'n zware gevoelens terecht kan.

Ik krijg de hele tijd nare berichtjes via sociale media van een jongen op mijn school. En ook van zijn vrienden. Ik reageer daar nooit op maar ik voel me zo gekwetst en verdrietig.

Hoe gaan we het samen hebben, mijn man en ik, nu we zo op elkaars lip gaan zitten?

Soms bel ik naar Tele-Onthaal als ik last krijg van mijn gedachten...Ik kan het dan eens allemaal van mij afpraten.