Ik ben boos en verdrietig en bang voor de toekomst... Ik weet niet goed bij wie je met zo'n zware gevoelens terecht kan.

Mijn zoon gaat het verkeerde pad op, hij zit echt bij de verkeerde vrienden. En ik heb er geen vat meer op.

Ik leef van een uitkering, dus ik heb het niet breed.

Ik ben nu al anderhalf jaar thuis van het werk en sta op de ziekenkas.

Ik verkies chatten boven bellen...

Ik kan de slaap niet vatten, en lig te piekeren.

Het klikt niet met mijn directrice. Het lijkt wel alsof ze me liever niet terugziet op school.

Onlangs heb ik iemand leren kennen waar ik goed kan mee praten. Maar eigenlijk heb ik wat schrik voor een een nieuwe vaste relatie.

Ik ben ongerust dat ik ontslagen ga worden als die mensen slecht over mij zouden gaan spreken.

Een vriendin stuurde me een rare sms en ik wist echt niet wat ik ervan moest denken. Ze leek te suggereren dat ze dacht aan zelfdoding.