Bellers en chatters aan het woord


De eerste keer dat ik naar Tele-Onthaal belde, kon ik alleen maar wenen. Gelukkig gaf de vrijwilliger aan de andere kant mij de ruimte: ze zei gewoon af en toe dat ze er was voor mij, en dat ze hoorde dat ik het heel moeilijk had. Na een tijdje lukte het me toch om een stukje van mijn verhaal te doen. Ik stond op dat moment echt met de rug tegen de muur, voelde me zo machteloos.

Niemand geeft graag toe dat ze thuis soms geslagen wordt he… Als ik er tegen een vriendin al eens iets van durfde zeggen, zeiden ze meteen dat ik weg moest gaan. Maar ik durfde niet weg, ik had geen geld van mezelf, ik wilde mijn zoontje, mijn hond en mijn huis niet zomaar achterlaten. Ik zag geen uitweg meer. De vrijwilliger leek te begrijpen dat weggaan niet zo eenvoudig was. Samen zetten we alles op een rijtje en had ik het gevoel dat ik weer wat plaats in mijn hoofd had om te denken.

De vrijwilliger gaf me nog de gegevens van het CAW in mijn buurt, voor als ik toch stappen zou willen zetten – maar zonder me iets op te dringen. Ik voelde me al een stuk rustiger na mijn telefoontje. Misschien ga ik toch eens naar dat CAW bellen…

- Vrouw, 40 jaar, telefoon