Vrijwilliger aan het woord

Het was eigenlijk een vrij intuïtieve beslissing om mij als vrijwilliger kandidaat te stellen bij Tele-Onthaal. Goed kunnen luisteren, onbevooroordeeld zijn, empathie opbrengen,…in die beschrijvingen op de website kon ik mij wel vinden.

Het soort verhalen dat je hoort is erg divers en het verdriet dat ermee gepaard gaat ook. Een verdriet dat vaak nog vergroot wordt doordat men er bij niemand mee terecht kan of omdat de reacties van anderen soms ontoereikend zijn. Men voelt zich in de steek gelaten omdat de ander hun pijn niet serieus genoeg neemt, er te rap overeen gaat of zelfs negeert. En dat is denk ik het belangrijkste wat wij kunnen bieden als we de telefoon beantwoorden: erkenning geven voor hun lijden. Bevestiging geven, wat hun overkomt is inderdaad oneerlijk en erg en het is oké om daar verdrietig of zelf wanhopig over te zijn.

Een pasklare oplossing gaan wij als vrijwilliger niet kunnen geven, wij kunnen evenmin de pijn wegnemen, maar we kunnen er wel plaats voor maken, hoe groot of hoe klein het verdriet ook is.

Niet alle gesprekken zijn even zwaar, er kan soms ook gelachen worden en de voldoening die je krijgt als de oproeper je bedankt voor het gesprek is zeer groot. Ik denk verder dat het belangrijk is om voldoende afstand te bewaren. Het vermogen om je in te leven in de gevoelswereld van een ander zonder dat je overspoeld wordt door de pijn van de ander. Haar of zijn verdriet moet niet jouw verdriet worden, ook al kan hun verhaal je erg raken. Als je jezelf hierin herkent, zou ik zeker niet aarzelen om eens op gesprek te komen. Je redt er misschien de wereld niet mee, maar maakt ze waarschijnlijk wel iets minder koud.