Corona, Covid-19, termen waarvan we begin 2020 nog nooit hadden gehoord. Maar het virus verspreidde zich razendsnel over heel de wereld en ook bij Tele-Onthaal zouden we het beetje bij beetje te weten komen.

In maart begon men zich bewust te worden dat er toch wel iets meer aan de hand was dan een griepje en van “blijf in uw kot” werd het een volledige “Lock down”.

Hoe nerveuzer en hoe ernstiger de berichtgeving hoe meer telefoontjes er bij 106 binnen liepen.

Eerst met voorzichtige vragen over wat nog wel mocht of niet meer mocht, hoe het nu verder moest? Alles was ongekend. Je kon als vrijwilliger maar beter goed op de hoogte zijn.

Later volgden meer serieuze gesprekken, soms hartverscheurende, soms wanhopige. Als vrijwilliger kun je niet anders dan vriendelijk, empathisch luisteren, hopend dat je de oproeper een beetje hebt ondersteund.

Mensen beginnen aan alles te twijfelen: hebben ze er wel goed aan gedaan om bomma en/of bompa, toen, naar dat rustoord te doen? Ze zitten daar nu letterlijk opgesloten.

Ouders werken van thuis uit, maar moeten ook op hun kinderen letten. Hoe moeten ze dat allemaal organiseren?

Mensen snikkend aan de telefoon omdat ze niet naar behoren afscheid hadden kunnen nemen.

Een jonge man die zijn loon goed maakte dankzij de fooien, wat nu?

Allemaal schrijnende verhalen en als vrijwilliger hoop je deze mensen op te vangen en dat het hen oplucht dat ze hun verhaal kwijt konden aan een onbevooroordeeld persoon.

Veel van die gesprekken dienden soms onderbroken te worden om een volgende oproeper aan te nemen. Niet altijd simpel. Maar hiervoor kom je op dienst, meer dan ooit gemotiveerd.