22-03-2019

5 - Trainingsdag

Het dagboek van een stafmedewerker geeft een persoonlijke kijk op het project #106verhalen van Tele-Onthaal BraBru. Hoe het project ontpopte en vorm kreeg, horen we deze week dankzij de woorden van stafmedewerker Kathelijne Lowel.

26 januari 2019

Elk jaar eind januari organiseren we een trainingsdag voor de vrijwilligers. Een dag om nieuwe vaardigheden in te oefenen of een bepaalde aanpak te trainen. Vorig jaar focusten we bijvoorbeeld op inoefenen hoe je een goed gesprek voert met een oproeper die last heeft van psychoses.

Dit jaar gooien we het over een heel andere boeg: we kiezen ervoor om te werken met de verhalen die de vrijwilligers ons vertelden. Een insteek die daar goed bij aansluit is die van de narratieve therapie.
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat de vrijwilligers opgeleid worden tot therapeut - een gesprek bij Tele-Onthaal blijft een ‘gewoon’ gesprek tussen twee mensen. We willen hen wel eens laten kennismaken met die narratieve benadering, die mensen hun dominant verhaal (bijv. ‘ik ben depressief’) wil laten verrijken en verbreden. Met meer aandacht voor de positieve elementen, hun talenten, wat zij bijzonder en waardevol vinden. Dat kan aan de telefoon of op de chat soms wat meer zuurstof geven.

Gelukkig hebben we met Mit een collega aan boord die al wat ervaring heeft met die narratieve benadering.

"Heel de dag lang zullen deze verhalen onze brandstof zijn in de oefeningen."

‘s Ochtends krijgen de vrijwilligers hun eigen verhaal vanuit de evaluatiegesprekken uitgeprint in een map. Heel de dag lang zullen deze verhalen onze brandstof zijn in de oefeningen. Mensen kiezen er zelf voor of ze hun verhaal willen delen.

Vaak is er wat aarzeling, iets afwachtends aan het begin. We delen verhalen in wisselende kleine groepen, speuren naar wat deze ervaring nu zo uniek maakte, proberen te verrijken en verbreden.

Mit heeft ons na haar inleiding een spiekbriefje bezorgd met interessante vragen om te graven naar een diepere laag, naar wat belangrijk of bijzonder is voor de verteller. Er ontstaan prachtige gesprekken aan de verschillende tafels. De hele groep is ondergedompeld in een merkwaardig intense sereniteit. Onbeschrijflijk en erg moeilijk over te brengen (en ik kan het weten, ik heb het geprobeerd).

Het was echt zo’n dag waar je bij geweest moest zijn.

"Onbeschrijflijk en erg moeilijk over te brengen (en ik kan het weten, ik heb het geprobeerd)."

Aan het eind van de dag ga ik even de groep rond om te horen wat iedereen ervan vond. Een vrijwilligster vat bondig samen: “ik dacht eerst, wat een idee, een heel jaar nadenken over verhalen! Maar ik ben heel blij dat ik erbij was.“

En voor mij hetzelfde.